ISL Kenya Seksiyonu Devrimci Sosyalist Birlik ile Röportaj

MST ve ISL liderlerinden yoldaşımız Alejandro Bodart, Devrimci Sosyalist Birlik’in (RSL) davetiyle Kenya’nın Nairobi kentini ziyaret ederek çok başarılı bir gezi kapsamında çeşitli etkinliklere katıldı.  RSL, geçtiğimiz yılın sonlarına doğru düzenlenen ISL’nin 1. Dünya Kongresi’nde uluslararası örgütümüzün inşasına aktif olarak katılma kararı almış önemli bir devrimci sosyalist örgüttür. Kenya ve Afrika kıtasındaki siyasi durum, ana önerileri ve RSL’nin nasıl kurulduğu hakkında bilgi edinmek için burada üç liderle, yoldaşlar Ezra Otieno, Lewis Maghanga ve Ochievara Olungah ile bir röportaj yayınlıyoruz.

Kenya’daki siyasi ve sosyal durum hakkında bize neler söyleyebilirsiniz?

Kenya, 1963’te İngiltere’den bağımsızlığını kazanmış, Kenya Toprak ve Özgürlük Ordusu olan Mau Mau liderliğindeki silahlı mücadeleyle fethedilmiştir. Ancak bağımsızlıktan sonra yasadışı ilan edildiler, çünkü yönetimi devralan insanlar İngiliz hükümetinin kuklalarıydı. İlk başkan, halkın uğruna mücadele ettiği şeyi gasp eden Jomo Kenyatta’ydı. Bütün toprakları kendine aldı ve İngiliz egemenliğine Siyahi bir kişi olarak devam etti. Baskı daha da kötüleşti, 60’larda ve 70’lerde cinayetler arttı.

Kenyatta 1978’de öldüğünde, Başkan Moi devraldı. “Ayak izleri” anlamına gelen Nyayo adında bir politikası vardı, öyle ki Jomo Kenyatta’nın ayak izlerini takip edecekti. Tam anlamıyla bir faşistti, epey baskıcıydı ve 1980’lerde neoliberal sistemi uyguladı. Rejimine karşı 1982’de bir darbe girişiminde bulunuldu, bu darbe engellendi ve o daha da gaddarlaştı. Fakat bu 1990’larda bir mücadeleye yol açtı ve sol hareket güçlendi. Yoldaşlarından bazılarının bugün hala bizimle olduğu Mwakenya ve 12 Aralık Hareketleri doğdu.

Moi’nin rejimi halkın 2002’de, yorulduğu ve bu sebeple bırakmasını istediği zaman sona erdi. Böylece, sahip olduğumuz en iyi başkan olarak görülen Mwai Kibai geldi. Ama aslında öyle değil, çünkü onun hükümetiyle Çin emperyalizmi ülkeye girdi.

2013 yılında Kibai yeniden seçilemedi ve ilk cumhurbaşkanı Uhuru Kenyatta’nın oğlu cumhurbaşkanı oldu. Bu ülkenin başına gelmiş en kötü şeylerden biri. İnsanların yiyeceği yok, rejimi birçok yolsuzluk ve devlet cinayetiyle gölgelendi.

Yani sömürge öncesi dönemden bu yana ilerleme açısından günümüze gelmedik. Yeni-sömürgecilik altındayız, Swahili’de buna Ukoloni mamboleo diyoruz, ülkemizin kontrolünde değiliz, Amerika Birleşik Devletleri ve Birleşik Krallık gibi diğer ülkeler tarafından kontrol ediliyor, ancak dolaylı olarak, sadece kuklalarını liderlerimiz olarak iktidara koyuyorlar.

Üstelik Kenya bir yerleşimci-koloniydi ve yerleşimciler bağımsızlıktan sonra gitmediler, hala buradalar. Geniş zengin topraklara sahipler, hatta yerlileri cezasız bir şekilde öldürüyorlar. Neokolonyalizmden kastettiğimiz budur. Beyaz yöneticiler ayrıldı, ancak yerel yapı sömürgeci kaldı.

Bağımsızlık öncesi dönemde halk, şimdi ne için savaşıyorsa, aynı şeyler için savaşıyordu. Mau Mau toprak için savaştı, ama onu kazanamadı. Toprak, ülkenin en zengin adamı olan ilk cumhurbaşkanına gitti ve şimdi oğlu cumhurbaşkanı. Politikacıların en zengin insanlar olduğu bir ülke, halkına açıkça değer vermeyen bir ülkedir. Bugün insanlar, özellikle kentsel alanlarda krediyle yaşıyorlar. Her şey pahalı ve gün geçtikçe daha da kötüleşiyor. Dolayısıyla bağımsızlıktan bu yana halk olarak kazandığımız bir şey var diyemeyiz. Bu yüzden sistemin değiştirilmesi gerektiğinde ısrar ediyoruz.

Bugün Kenya’daki siyasi durum çok çalkantılı. Asıl konuşmamız gereken şey neoliberalizmin krizi, çünkü kitleler yiyecek ve temel ihtiyaçları karşılayamıyor. Konut çok pahalı, vatandaşların %99’u için sağlık hizmeti karşılanamıyor. Eğitim büyük ölçüde özelleştirilmiş durumda, evrensel değil ve oldukça eşitsiz. Elitlerden oluşan bir hükümetimiz var.

Bu seçim yılı olduğu için politikacılar gelip vaatlerde bulunuyorlar ama onlara güvenmiyoruz, çünkü değiştirilmesi gerekenin politikacılar değil, sistem olduğunu biliyoruz. Bu yüzden kitlelere odaklanmak ve onlara politik eğitim vermek istiyoruz. Bu seçimlerde iki kahraman var. Biri şu anki başkan yardımcısı William Ruto, diğeri ise muhalefet lideri Raila Odinga. İkisinin de sıradan insanların refahını nasıl iyileştirecekleri konusunda kazançlı anlaşmaları var, ancak bunu gerçekten yapmayacaklar, çünkü daha önce de hükümette bulundular. Biri aslında cumhurbaşkanı yardımcısı, diğeri 2008-2013 yılları arasında başbakandı. Bir şeyler yapacaklarını söylüyorlar. Hükümetteyken neden yapmadılar? Odinga, seçilirse insanlara ayda 60 ABD doları vermeyi vaat ediyor, ki yapacağını sanmıyorum, ya da yaparsa dediği gibi olmayacak. Bu teklifleri, insanların kendilerine oy vermesi için yem olarak kullanıyorlar.

Bize bir bütün olarak Afrika’daki siyasi durumdan bahseder misiniz?

Afrika, 55 ülke ve halen Batı tarafından kontrol edilen en az dört kara adasından oluşan bir kıta. Bugün Afrika’daki politik durum çoğu için şaşırtıcı. Güney Afrika’dan Mısır’a, Somali’den Nijerya’ya, Fas’tan Kongo’ya kıtada pek çok olay yaşandı. Bu yıl, 2022’de sekiz ülkenin seçim yapması gerekiyordu, ancak Libya seçimlerini erteledi. Mali’nin 27 Şubat’ta seçim yapması gerekiyordu, ancak Corona’nın başlangıcından bu yana ikinci bir darbe oldu. Darbeden sonra seçim vaat edilmişti ama Fransızlar müdahale ettiği için seçimler 2026’ya ertelendi. Kenya’da seçimler Ağustos’ta, Somali’de Aralık’ta yapılacak.

Durum Batı Afrika’daki bir dizi darbeyle aşındı. Son beş yılda Mali, Burkina Faso, Gine ve Sudan’da altıdan fazla darbe oldu, Fransız emperyalistlerinin Çad başkanını öldürdüğü ve oğlunun lider olarak atandığı sahte bir darbe. Yakın zamanda Gine Bissau’da bir darbe yenildi. Bunlar tek bir mesaja hizmet eder. Batı Afrika’nın kardeş ülkelerinin çoğu, Fransız emperyalizmi tarafından kontrol edilmektedir. Mali, Afrika’daki en büyük altın rezervine sahip, ancak oradaki altını kontrol eden Fransızlardır. Geçenlerde cumhurbaşkanı Fransız büyükelçisini sınır dışı etti, çünkü AB Mali’ye asker gönderdi ve Mali cumhurbaşkanı onları sınır dışı etti, bu yüzden Mali’ye karşı güçlü bir tepki vardı. Çünkü Mali’de ve Burkina Faso’da gerçekleşen darbelere, bu iki ülkede Fransız emperyalizmine karşı savaşan ve kendi işlerini kendilerinin kontrol etmelerinin daha iyi olacağını söyleyen kesimler öncülük etti. Bu çok ilginç çünkü son haftalarda Mali’de Fransızlara karşı kitlesel protestolar oldu ve Afrika’nın dört bir yanında insanlar artık yeter dedikleri için Mali halkıyla dayanışma gösteriyorlar. Darbeler dışında, Batı’nın Batı’da ve Orta Afrika’da; Çad, Orta Afrika Cumhuriyeti’nde kaynakların sömürülmesini sağlamak için güçlü bir askeri varlığı da söz konusu. 

Doğu Afrika’ya bakacak olursak, Mozambik’te çok sayıda terör saldırısı oldu ve ABD Ordusunun Yeşil Berelileri göndermesi çok şaşırtıcıydı. Nedenini merak ediyor insan; Orada Afrika’nın en büyük petrol rafinerilerinden birinde çok sayıda grev olduğu ortaya çıktı. Etiyopya’da emperyalistler başbakanı devirmek için bir darbe denediler. Mısır’ın Batı tarafından desteklenen bir kukla rejimi var ve Etiyopya, Mısır’ın Nil Nehri’ne erişimini etkileyebilecek bir baraj inşa ediyor. Bu nedenle, Etiyopya’da, 1970’lerden bu yana ülke işlerinin dışında bırakılmış hisseden Kuzey Etiyopya’daki Tigrayan askerleri arasında pek çok çatışma yaşanıyor. Etiyopya Afrika’da etkili bir ülkedir, çünkü başkenti Afrika Birliği’nin merkezidir. Güney Afrika’da tazminatsız topraklara el konulması konusunda çok fazla mücadele var, yerli Siyah Güney Afrikalılar hala apartheid’in sona ermesinden bu yana topraklarını asla kontrol edemediklerini ve Afrika’nın farklı bölgelerinden gelen yabancı düşmanı saldırıların ardından Güney Afrika’daki beyaz azınlık yönetimi tarafından her zaman körüklendiğini hissediyorlar. Daha yakın zamanlarda kadın cinayetlerine karşı kitlesel seferberlikler vardı; istatistikler, Güney Afrika, Namibya, Botsvana ve bölgede her gün yaklaşık dokuz kadının öldürüldüğünü gösteriyor.

Arap Baharı’nın Cezayir, Tunus ve Mısır’daki otoriter rejimleri silip süpürdüğü Kuzey Afrika’da ve 2016’da Sudan’daki öğrenciler, Ömer El Beşir hükümetinin halkı maruz bıraktığı aşırı kemer sıkma önlemlerine karşı isyan etti. Ve cumhurbaşkanı, ordunun kendi kabilesinden faşistlerden oluşan bir militan kanadı oluşturarak karşılık verdi. Böylece Omar vatandaşlara karşı devlet terörü uygulamaya başlayınca halk öğrencilerle mücadelede birleşti ve süreç 2019 yılında doruk noktasına ulaştı. Ancak daha sonra kurtuluş savaşçıları Komünist Parti ile birleşerek bir hata yaptılar. Ömer el-Beşir hükümetinden kurtuldular ama isyana katılmamış olan KP’nin “profesyonellerine” güvendiler. Bu “profesyoneller” iktidara geldikten sonra, birkaç ay sonra seçime gidileceğini vaat eden orduyla müzakere ettiler. Ama bugüne kadar hiç çağrılmamışlardı. Sonra halk yanlış insanlara güvendiklerini anlayıp 2020’de tekrar seferber oldu ama ordu onları yendi. Bilinçli bir devrimci öncü olmadan zafere ulaşmanın çok zor olduğu konusunda bir ders işlevi görür.

Pan-Afrikanizmi çok önemli buluyorsunuz: Bize bunun ne anlama geldiğini ve pozisyonunuzun ne olduğunu söyleyebilir misiniz?

Pan-Afrikanizm, diasporadaki Afrikalılar tarafından, özellikle 19. yüzyılın sonlarında Karayipler’de geliştirildi. O zamanlar Afrika kökenli insanların birlik çağrısıydı. Daha sonra Afrika’ya dönüş çağrısı oldu, akabinde Avrupa’da bir dizi toplantıya dönüştü ve 1900’de Karayipler ve Kuzey Amerika’dan Afrikalılar tarafından yönetilen ilk Pan-Afrika Kongresi Londra’da yapıldı.

1945’te Manchester’da düzenlenen beşinci kongreye, Gana’dan Kwame Nkrumah ve Kenya’dan Jomo Kenyatta da dahil olmak üzere Afrika’nın ilk başkanları olacak olanlardan bazıları katıldı. Orada Afrika’nın bağımsızlığı bir amaç olarak görülmeye başlandı.

Gana 1957’de bağımsızlığını kazanan ilk Afrika ülkesi olduktan sonra, kurucu cumhurbaşkanı Gana’nın Afrika özgür olana kadar özgür olamayacağını söyledi. Bağımsızlık için savaşan diğer insanlara yönelik bir çağrı haline geldi.

Afrika’da bağımsızlık iki farklı yoldan kazanıldı: bazı ülkeler silahlı mücadeleden, bazıları ise müzakereden geçti. Kenya’da silahlı mücadeleyle kazanıldı, ancak müzakereciler iktidarı gasp etti.

1950’lerin sonlarında ve 1960’ların başlarında Pan-Afrikanizm kavramı değişmeye başladı, çünkü insanlar diğer Afrikalılar özgür olmadığında özgürlüğümüze sahip olmanın etkili olmadığını anlamaya başladılar. Doğu Afrika’da Tanzanya’nın 1961’de bağımsızlığını kazanmasını sağladık ve kurucu cumhurbaşkanı “Kardeş ülkelerimiz Kenya ve Uganda özgür olana kadar bağımsızlığımızı erteleyebiliriz” dedi. 1960’lar Pan-Afrikanizm’e yeni bir kimlik kazandırdı. Afrikalıların birlik ve sosyal birlikteliğinin Pan-Afrikanizmi, bir halk özgür değilken diğer halklar özgür değildir fikrinin bir Pan-Afrikanizmi haline geldi. Aynı zamanda, müzakerelerin gerçekleştiği ülkelerin çoğunda iktidara gelen Afrika seçkinleri ile eski sömürge biçimlerinin yerini alan pan-Afrikanizm kavramına sahip olanlar da vardı.

Kwame Nkrumah o zamana kadar Afrika’nın birliğinin sadece herkes için, seçkinler ve sıradan halklar için bir birlik olamayacağını, birliğin sınıfa dayalı olması gerektiğini anladı. Artık sınıf mücadelesi çağrısı yapıyordu, neo-kolonyal hükümetler altında sadece bağımsızlığın yeterli olmadığını söylüyordu.

Şu anda devam ettirmeye ve genişletmeye çalıştığımız Pan-Afrikanizm türü, devrimci bir Pan-Afrikanizm olan Kwame Nkrumah’ın tasavvur ettiği türdendir. Afrikalılar, Afrika dışında doğmuş olabilecek insanlar ile özgür, kurtarılmış ve sosyalist bir Afrika’ya inananlar arasındaki uçurumu kapatmaya ve bir anlayış yaratmaya çalışan ideolojik bir kavramdır.

Pan-Afrikanizm, esasen Afrikalıların bir araya gelerek Afrika’yı birleştirmesidir. Afrika’da elbette burjuvazinin çıkarlarına meyledenler var; onlar Afrika’yı olduğu gibi, bölünmüş olarak tutan insanlar. Pan-Afrikanist olan devrimciler, Afrika halkının gerçekten de bir araya gelmesi, emperyalizm ve yeni-sömürgecilikten kopması gerektiğini kabul edenlerdir. Dolayısıyla devrimci Pan-Afrikanizm, anti-emperyalist ve anti-kapitalist karakterdedir. Devrimci Pan-Afrikanizm, tüm Afrika’nın tek bir birleşik sosyalist devlette birleştirilmesidir. Bugün üç çeşit Pan-Afrikanizm var. Devrimci, anti-emperyalist, anti-kapitalist, anti-Siyonist ve sosyalist. Afrika devletlerinin liderlerinin desteklediği, ne anti-emperyalist ne de anti-kapitalist olan ve sadece biz Afrika olduğumuz için birleşelim diyen gerici bir Pan-Afrikanizm var. ABD’li bir üretici yerine, insanları aynı şekilde sömüren bir Siyah üreticiyi tercih eden burjuva Pan-Afrikanizmi var. Bir de 1960’lardan beri Afrika’da sınıf mücadelesinin varlığını reddeden bir grup insandan gelen bir tartışmadan kaynaklanan milliyetçi bir pan-Afrikanizm var. Afrika’nın doğası gereği sosyalist olduğunu ve bu nedenle sadece Afrika değerlerini teşvik etmemiz gerektiğini savunan bağımsız Senegal’in ilk başkanı tarafından savunulan “negritud” adlı bir düşünce okulu vardı. Bu düşünce okulu, onu destekleyenlerin sınıfsal konumuna yanıt verir: küçük burjuvazi.

Pan-Afrikanizmin kitleler arasında son derece popüler olduğunu bilmek önemlidir. Neredeyse tüm Afrikalılar bir araya gelmek istiyor, bizi ayıran sınırların olmasının bir anlamı olmadığına inanıyorlar. Dolayısıyla iktidardaki burjuva liderler bunu kabul ediyor ve Afrika birliğine sözde bağlılık gösteriyorlar, ancak bu konuda samimi değiller, çünkü Afrika’nın bölünmüşlüğünün suç ortağıdırlar.

Biz devrimci Pan-Afrikacılarız. Önerimiz, birleşik bir sosyalist Afrika’dır. Sömürgecilik karşıtı bir Pan-Afrikanizme inanıyoruz, çünkü birleşik bir Afrika’ya ve yalnızca sosyalist bir devrimle elde edilebilecek bir anti-kapitalist Pan-Afrikanizme sahip olmamız için sömürgecilikten kaçınmamız gerekiyor. Pan-Afrika Hareketi Kenya kısmının mensubuyuz ve aslında lideriyiz ve Afrika Kurtuluş Günü’nde sempozyumlar ve etkinlikler düzenliyoruz.

RSL nedir, onu bulmanızı sağlayan şey nedir ve şu ana kadar nasıl bir yol izlediniz? Önerileriniz nelerdir? Hangi faaliyetleri yürütüyorsunuz?

Devrimci Sosyalist Lig (RSL) Ağustos 2019’da kuruldu. Daha önce Genç Sosyalistler Birliği olarak adlandırılıyordu ve birkaç yıl boyunca Kenya Komünist Partisi’nin Gençlik Birliği idi ve Ocak 2019’a kadar Kenya Sosyal Demokrat Partisi olarak adlandırılıyordu.

Parti, Gençlik Birliği konusunda fazla bürokratik davranmıştı. Mücadeleyi ilerletmek için çok fazla fikir ve önerimiz vardı ama bu, cesaretimizi kıran bürokratik süreçlere maruz kaldı. Sadece gençlik değil, parti liderliği ile diğer üyeler arasında bir kopukluk vardı.

Bazı temel anlaşmazlıklar da vardı. Örneğin, Merkez Komite başkanı 2017 seçimlerine katıldı ve hükümette bir pozisyona atanmak istediği için Başkan Kenyatta’yı onayladı. Sonrasında onu destekledi ve ilçesinin valisine siyasi danışman olarak atandı. Üstelik bu, partiye danışılmadan yapıldı. O zaman üniversitede üyelerimiz bize “Hey, gerçekten cumhurbaşkanını onayladık mı?” diye soruyordu.

Bir de Çin meselesi. Parti, Çin’in bir Komünist Partiye sahip olduğu için emperyal bir güç olmadığı görüşündeydi. Bu, yalnızca küresel durumun değil, aynı zamanda temel diyalektiğin de anlaşılmadığını gösterir.

Gençlik Birliği olarak ayrıldığımızda organizasyonu sağlam tutabilmemizin nedeni özerk olmamızdı. Partinin gençleriydik, ancak bağımsız olarak pek çok etkinlik düzenledik, insanları doğrudan Gençlik Birliği’ne alıyorduk ve bu, bölünme meydana geldiğinde bir tür kalkandı.

RSL, devrimci bir örgüt, bilimsel sosyalist bir örgüttür. Bizim hedeflediğimiz Kenya’da, Afrika’da ve tüm dünyada sosyalist bir devrimdir. Bunu yapmanın stratejisi, kitleleri örgütlemektir, kitleleri tam da bunu başarmaya yönlendirecek bir öncü örgütlemektir. Bu, dünya sosyalist öncüsünü örgütlemek için dünya çapında benzer düşünen devrimci sosyalist örgütlerle birlikte çalışmayı gerektirir.

RSL birimlerle organize edilmiştir; örgütün her üyesi her hafta toplanan bir birimin üyesidir. Birimler, örgütlenmenin temel hücresidir, çünkü ideolojiyi tartıştığımız ve görevlerin düzenlendiği yerdir. Faaliyetlerimiz siyasi eğitimin yürütülmesini içerir. Çeşitli konularda popüler kampanyalar düzenleyebildik.

Örneğin, pandemi başladığında, on iki nokta üzerine kurulu devam eden bir kampanya olan Halk Yürüyüşü’nü düzenledik ve bu kampanya aracılığıyla Kenyalı işçi sınıfı katmanlarını rejime ve genel olarak sisteme karşı halk direnişi içinde mücadele etmeye çekmeyi umuyoruz.

Yani: Yemeğiniz yoksa yürüyüşe katılın; sağlık hizmetiniz yoksa yürüyüşe katılın, işiniz yoksa yürüyüşe katılın, regl hijyen ürünlerine ulaşamıyorsanız yürüyüşe katılın, kaliteli eğitime erişiminiz yoksa yürüyüşe katılın, vb.

Örgütlenmeyi ve katılımı yaygınlaştırmak için fikirleri ve halk mücadelelerini aşılamak; ayrıca Kenya’daki işçi sınıfı arasında sınıf bilincini artırmak için siyasi eğitim yapıyoruz.

Kısa zamanda çok yol kat ettik. Bu mesajın kitleler arasında çok popüler olduğu açıktır. Ne zaman insanları ziyarete gitsek ya da bizi duymuşlarsa bu organizasyona katılmak istiyorlar. Şu anda yaklaşık 2.000 kart sahibi üyemiz ve yaklaşık 2.000 aday üyemiz var. Ülkenin 47 ilçesinden 35’inde en az bir birim oluşturabildik. Ve bu son değil: devrime önderlik ederek öncü parti olacak çok geniş bir kitle hareketi inşa etmek istiyoruz.

Finansal kaynaklar, büyümemiz için her zaman çok küçültücü bir faktör olmuştur. Üye katkılarıyla kaynak topluyoruz. Merkez Komitesinin her üyesi her ay 50 ABD Doları katkıda bulunur. Her birimin liderliği, kendi birimlerinin çalışması için en az 5 ABD Doları katkıda bulunur. Günde bir dolardan daha az bir gelirle geçinen gayri resmi yerleşim yerlerinden gelen üyeler, toplum hizmetlerine yardım ediyor. Katkı sağlayan parti arkadaşlarımız da var.

Müdahalemizin bir ayağı, insan haklarını savunmak için topluluklarda ve gayri resmi yerleşimlerde aktivistleri örgütleyen Sosyal Adalet Merkezlerindedir. Topluluklarda işlenen adaletsizlikler etrafında örgütlenirler. Üyelerimizin çoğu Sosyal Adalet Merkezlerinde aktif ve birçoğunda siyasi eğitim dersleri verdiğimiz RSL birimlerimiz var. Üyelerimiz birçok Merkeze liderlik etmektedir ve üyelerimizin birçoğu ulusal Sosyal Adalet Merkezleri ağının liderliğindedir.

Kadınlara karşı işlenen sorunlar etrafında özel olarak örgütlenen Kadın Sosyal Adalet Merkezleri de bulunmaktadır. Toplumsal cinsiyete dayalı çok fazla şiddet, tecavüz, kadın cinayetleri var. Yoldaşlarımız, şiddetin siyasal sistemin başarısızlığından kaynaklandığına işaret ederek, bu tür bir zulme siyasal bir kimlik kazandırmaktadır. Burjuva feminizmiyle mücadele ediyorlar, kadınları radikalleştiriyorlar ve bir sınıf perspektifi sağlıyorlar. Bugün Kadınların Sosyal Adalet Merkezlerinin aktivistlerinin çoğu, RSL Kadınlar Birliği üyesidir.

Ekolojik Adalet Merkezi şu anda bir yoldaşımız tarafından yönetiliyor. Ekolojik Merkezler çok önemlidir, yanlarında çöplüklerin bulunduğu topluluklarda, birçok insanı temizleme, nehir kıyısına ağaç dikme ve alanları iyileştirme projelerinde örgütlerler ve yoldaşlarımız da orada siyasi eğitim verirler.

Örgütlenmemizin bir parçası olarak sanayi alanlardaki işçileri de ziyaret ediyoruz. Burada sendikalar çok zayıf, o yüzden doğrudan işçilere gidiyoruz. Geçen sene Unilever çay çiftçilerinden bazılarını görmeye gittik. Çalışma koşulları çok kötü, sağlık güvenceleri yok, barınmaları yok, çok az maaş alıyorlar ve onları işsiz kılabilecek şirketin getirmek istediği makinelerden endişe duyuyorlar. Onlarla iki haftada bir buluşuyoruz ve bir grup örgütümüze katıldı. Diğer alanlarda sisal çiftçileri, şeker kamışı çiftçileri, öğretmenlerden oluşan birimlerimiz var.

Başka birşey eklemek ister misiniz?

Enternasyonalizm, ISL web sitesinde birkaç dilde yayınlanan manifestomuzun temel taşlarından biridir. Hiçbir devrim tek başına ayakta kalamaz. Dünyanın her yerinde benzer düşünen yoldaşlar bulmamız gerekiyor ve Uluslararası Sosyalist Birliğe katılmamızın ana nedeni de bu. Sizlerle birlikte mücadele edeceğimiz için gerçekten heyecanlıyız, bu Afrika’da yeni bir sayfa anlamına geliyor.

Dünyanın bu yanından fikirlere katkıda bulunmak istiyoruz. Pan-Afrikanizmi tartışmak, makaleler yayınlamak ve ISL programına katkıda bulunmak istiyoruz. Biz de etkinliklerde yer almak istiyoruz çünkü ISL’nin temel fikirleri aynı zamanda bizim de fikirlerimiz.

ISL Kongresine katıldık, belgeleri inceledik ve onlara tamamen katılıyoruz. Tartışmalara katkıda bulunacağız ve daha fazla yoldaşın gözden geçirebilmesi için belgeleri Swahili diline çevireceğiz. Ancak en önemli şey, enternasyonalizmin en temel yön olduğunu anlamaktır, çünkü sistem küreseldir ve devrim de küresel olmak zorundadır. Tek ülkede sosyalizme sahip olamazsınız ve uluslararası bir sosyalist devrime sahip olmak için uluslararası bir örgütlenmeye ihtiyaç vardır ve ISL’nin ne olduğuna inanıyoruz.

Kenya’dan, dünyanın dört bir yanındaki ISL yoldaşlarına devrimci sevgimizi ve minnettarlığımızı gönderiyoruz ve davanızla en içten dayanışmamızı sunuyoruz. Direncinizi ve mücadeleye olan sadık bağlılığınızı selamlıyor ve emperyalizmi, kapitalizmi, yeni sömürgeciliği, Siyonizmi ve her türlü baskıyı yenmek için gerekli tüm silahlarla devrimci bir şekilde savaşmaya devam edeceğimize en üst düzeyde bağlılığımızı sunuyoruz.